Rouwgoud gaat over het vertellen en delen van betekenisvolle verhalen. Over kwetsbaarheid en kracht. Over schaduw en licht. Over met bewuste aandacht stilstaan bij verlies en rouw. Omdat doorgaan niet hetzelfde is als verdriet en verlies koesteren. Omdat er moed en liefde voor nodig zijn om jezelf opnieuw uit te vinden na een impactvol verlies of ingrijpende gebeurtenis. Verdriet verandert je voorgoed, maar het maakt je ook een sterker en authentieker mens.
Ieder mens wil zich gezien en gehoord voelen. Dat is de essentie van hulpverlening. Ieder mens heeft ook recht op geluk en daarmee ook op verdriet. Want waar er zoveel is om van te houden, is er ook zoveel om te verliezen. Rouwgoud gaat over wie of wat je bent verloren, wat goud was. En dat het voor vele mensen nooit meer goud zal worden. En vaak is het ook nog zo dat je met dat verlies nog iets anders bent kwijtgeraakt. Namelijk: jezelf.
De schat van genomen rouw brengt heling en transformatie. Jezelf en je leven kunnen vormgeven met je doorvoelde verlies, is goud waard.
Vanuit eigen verlieservaringen heb ik ervaren dat de sleutel van herstellen van verlies en rouw ligt in verbinding, medemenselijkheid en het omarmen van authenticiteit en spiritualiteit.
Door (elkaar) te steunen en te inspireren met verhalen en door te raken met woorden, door uiting te kunnen geven aan het woordeloze op een creatieve manier, door op een diepgaande manier (innerlijk met jezelf) in liefdevolle verbinding te zijn, draag ik met Rouwgoud bij aan het kunnen toelaten van emoties en aan gevoelens van rust, aanvaarding, vergeving en harmonie.
Voelen is helen en delen is helen. Alles mag er zijn.
Mijn naam is Sonja Wollrabe-Hendriks (1967). Ik ben getrouwd met mijn jeugdliefde en woon in Uitgeest (Noord-Holland).
Mijn verhaal
Als mens en in mijn werk wil ik betekenisvol zijn. Nog steeds raakt het mij als ik kijk en luister naar Dankbaarheid van Paul de Blot: Er is maar één ding, dat is dat ik mens ben, met andere mensen en voor andere mensen. Dit resoneert met mij. Ik heb een sterke wil om (er) te zijn en te leven. Om mijzelf en de ander te ontwikkelen en bij te dragen aan andermans geluk.
Van jongs af aan hield ik mij bezig met existentiële vragen en dat vind ik bijzonder. Omdat ik nu mensen uitnodig om na te leren denken en vragen te stellen die niet altijd te beantwoorden zijn. In mei 1999 beviel ik, na een keuze uit liefde, op onnatuurlijke wijze van ons eerste kind. De zeer ernstige afwijkingen die geconstateerd werden bij de twintig weken echo, bleken niet met het leven van Noah verenigbaar te zijn. Noah kwam stil ter wereld en bij onszelf en om ons heen waren er stille tranen. Wat mij nog bijstaat, is dit wat ik er later over las: hier zijn vele oorzaken voor mogelijk, vooral geestelijke-karmische. Om achter de coulissen van het leven te kijken, is meestal niet mogelijk. Daarom blijven de eigenlijke oorzaken ook verborgen.
Twee jaar later beviel ik van een gezonde dochter. Voor beide ervaringen, twee uitersten, ben ik dankbaar.
Het was vijfentwintig jaar later dat ik kon zeggen: DAT is wat het is, in plaats van HET is wat het is. Spreek beide zinnen maar eens hardop uit. Kun je het verschil voelen? HET is wat het is gaat over ratio en doorgaan. DAT is wat het is gaat over verlies wezenlijk doorvoeld en doorleefd hebben. En dat is niet hetzelfde als verlies een plekje geven of loslaten. Pas als je je verlies recht hebt durven aankijken, bewust hebt doorvoeld en doorleefd, laat het jou los.
‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er een schoonheid aan te geven. Kunnen vertellen hoe mooi het was te leven met je kind dat nu gestorven is. Je moet huilen van miserie dat het nu niet meer mooi is, maar koester dat verdriet vooral als een gevoelige herinnering. Want het verdriet heb je om iets dat mooi was. Dat wil je toch niet verliezen?’ ~ Dirk de Wachter, Vertroostingen ~
‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er een schoonheid aan te geven. Kunnen vertellen hoe mooi het was te leven met je kind dat nu gestorven is. Je moet huilen van miserie dat het nu niet meer mooi is, maar koester dat verdriet vooral als een gevoelige herinnering. Want het verdriet heb je om iets dat mooi was. Dat wil je toch niet verliezen?’ ~ Dirk de Wachter, Vertroostingen ~
‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er een schoonheid aan te geven. Kunnen vertellen hoe mooi het was te leven met je kind dat nu gestorven is. Je moet huilen van miserie dat het nu niet meer mooi is, maar koester dat verdriet vooral als een gevoelige herinnering. Want het verdriet heb je om iets dat mooi was. Dat wil je toch niet verliezen?’ ~ Dirk de Wachter, Vertroostingen ~
‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er een schoonheid aan te geven. Kunnen vertellen hoe mooi het was te leven met je kind dat nu gestorven is. Je moet huilen van miserie dat het nu niet meer mooi is, maar koester dat verdriet vooral als een gevoelige herinnering. Want het verdriet heb je om iets dat mooi was. Dat wil je toch niet verliezen?’ ~ Dirk de Wachter, Vertroostingen ~
‘De troost is niet het verdriet wegnemen, de troost is er een schoonheid aan te geven. Kunnen vertellen hoe mooi het was te leven met je kind dat nu gestorven is. Je moet huilen van miserie dat het nu niet meer mooi is, maar koester dat verdriet vooral als een gevoelige herinnering. Want het verdriet heb je om iets dat mooi was. Dat wil je toch niet verliezen?’ ~ Dirk de Wachter, Vertroostingen ~
